تب فلسفی

هویت و هنر خدای بزرگ را سپاس می نهم از این که توسط جناب تولایی به این نشست مجازی فراخوانده شده ام. حضور در جمع کارشناسان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان فرصتی است تا صحبتی صمیمی صورت بگیرد. برای این که مرا غریبه تصور نکنید ناچار اشارتی به رابطه ی خودم با کانون می کنم. من از کودکی شیفته ی کانون بوده ام. و در طول سالیان متمادی به حسب علاقه و عاطفه، تاریخِ شکل گیری و رشدِ تدریجی کانون پرورش فکری کشور را در قالب مطالعه ی کتب و مقالات و تماشای فیلم های مستند پیگیری کرده ام و از میان انبوه شخصیت های اثرگذار و ماندگار کانون، از آغاز تاکنون، نام دو نویسنده ی نامی، با یک حس نوستالژیک، در ذهن و ضمیر من حک شده است. یکی صمد بهرنگی و دیگری عباس کیارستمی. اولی با چاپ کتاب ماهی سیاه کوچولوی اش با نقاشی های فرشید مثقالی از سوی کانون به شهرت جهانی رسید و دومی تا همین اواخر هم فیلم های کانونی می ساخت. در آشنایی من با این دو شخصیت همین بس که دو مقاله ی " اولین کتابی که خواندم " و " کیارستمی روایتگر زندگی " را پیرامون آنها نوشته ام. تصور می کنم عنوان اول تمرین خوبی برای نگارش شما و مربیان کانون و حتی کودکان و نوجوانان باشد. فکر می کنم یادآوری همین خاطرات اندک، پیوندی بین من و شما ایجاد کرده باشد و مرا به عنوان یکی از اعضای کانون پذیرا شده باشید. پیش از بحث از هویت و تاثیرپذیری هنر و ادبیات در هویت یابی کودکان و نوجوانان، شاید پرسشی ذهن شما را گزش دهد که در وضعیت فعلی و بحرانی جامعه چگونه می توان برای کودکان و نوجوانان هویت سازی کرد؟ به زبان صریح تر و سلیس تر کسی که خود را باز نیافته است چگونه می تواند دیگری را به یافتن و ساختن هویت دعوت کند؟ در مقام پاسخ عرض می کنم در جامعه شن تب فلسفی...